Daags na haar vierde NN Rotterdam Marathon (geëindigd als eerste Nederlandse vrouw) zit de 31-jarige Arnhemse atlete Anne Luijten er uiterlijk monter bij om met ArnhemSports.nl terug te kijken op het afgelopen half jaar. Uiterlijk, want eigenlijk is ze redelijk ‘brak’, aldus Anne zelf. “Je lijf is ontzettend moe van die marathon, vervolgens slaap ik de nachten daarop altijd slecht.”
En dat is precies de reden waarom we haar weer eens willen spreken. Afzien en je brak voelen zijn ongeveer synoniemen voor het lopen van een marathon en dat doet Anne nu al een tijdje, Rotterdam 2025 was haar zesde marathon in totaal. Want hoe is het haar vergaan na haar eerste Olympische Spelen in Parijs 2024? Zij eindigde daar op een respectabele vijftigste plaats in een deelnemersveld van ruim negentig loopsters.
Chagrijnig
Anne Luijten: “Ook na de Spelen had ik dat brakke gevoel. Je bent je in aanloop naar de Spelen helemaal aan het opladen, als een ballon die opgeblazen wordt. Alles stond in het teken van Parijs. Dan loop je die race en loopt die ballon helemaal leeg. Ook toen was ik kapot. Maar ik heb er geen post-olympisch syndroom aan over gehouden, hoor.”
Luijten vervolgt: “Vrij snel heb ik mij toen weer op nieuwe doelen gericht, ik wilde een goed Nederlands seizoen draaien. Ik had op dat moment al tien maanden niet meer in Nederland gelopen en voelde mij op zich goed. Ik dacht mijn Olympische vorm dan ook door te kunnen trekken.”
Maar dat liep anders. Luijten had last van haar kuit en dat werd eigenlijk alleen maar erger. Haar opbouw liep niet zoals zij wilde, fysio hielp niet. Luijten: “Ik kwam daardoor na die Spelen echt in een dip terecht, werd daar erg chagrijnig van. We probeerden van alles: op een grasbaan trainen, veel fietsen, maar ik bleef last houden. Via een sportarts kwam ik uiteindelijk bij specialisten terecht en die constateerden dat het overbelasting was. Ik kreeg toen een behandeling met dry needling. Dat hielp uiteindelijk, maar we zaten inmiddels al op 10 december. En ik wilde heel graag in april de marathon van Rotterdam lopen.”
“Dat werd dus een race tegen de klok. Normaal begin ik zo’n twaalf weken vóór een marathon met de specifieke marathonvoorbereiding, maar dan ben ik topfit. Nu zat ik nog in mijn reguliere opbouw, op 31 december deed ik pas de eerste baan intervallen weer! Maar ik was al lang blij dat ik weer gewoon kon lopen.”
Afzien
Anne haalt haar mobieltje tevoorschijn om op te zoeken hoe haar wekelijkse opbouw er vanaf dat moment uitzag. “Kijk, eerste week 65 kilometer, toen 71, 104, 107, 136 en pas half februari zat ik op mijn niveau met 172 kilometer en dat is eigenlijk de afstand die je normalerwijs twaalf weken lang volhoudt. Nu had ik nog acht, negen weken.”
“Maar mijn lichaam is sterk, dus ik heb ook niet getwijfeld of ik in Rotterdam zou lopen. Ik heb ter voorbereiding ook nog wat wedstrijden gelopen: Apeldoorn, Egmond, Venlo en de Haagse halve City Pier City loop, een halve marathon. Bij die laatste ging ik weer ten onder aan mijn enthousiasme. Ik voelde mij lekker en ging sneller van start dan dat we in het race-plan hadden afgesproken, wilde laten zien wat ik kon. Maar dat pakte dus faliekant verkeerd uit. Halverwege haakte ik aan bij mijn haas Niels Esmeijer, maar wat heb ik toen afgezien! Overigens ook weer veel van geleerd: houd je aan de afspraken.”
Mentale tik
Na de City Pier City vervolgde Anne Lujiten haar voorbereiding met twee goede marathonsessies, waardoor ze ook weer het gevoel kreeg dat ze weer terug was. De daarop volgende Venloop eind maart, een halve marathon, werd echter een deceptie. Luijten: “Ik ging er eigenlijk voor om daar mijn persoonlijk record te verbeteren en het Nederlands Kampioenschap op die afstand te prolongeren. Maar het ging gewoon niet. Ik hield mij goed aan het plan, maar ik bleef tweede Nederlandse vrouw achter Jennifer Gulikers en kon haar domweg niet voorbij. Weg Nederlands Kampioenschap, weg geplande verbetering PR. Dat heeft mij echt wel een mentale tik gegeven en dat twee weken voor Rotterdam.”
“We zijn toen als team, mijn trainer John Jansen, mijn haas Niels Esmeijer en mijn man, bij elkaar gaan zitten om het plan voor Rotterdam op te stellen. Allereerst constateerden we dat een verbetering van mijn persoonlijk record, 2.26.36, er niet in zou zitten. Maar wellicht een verbetering van mijn snelste tijd in Rotterdam gelopen en dat was 2.28.47. Maar in het weekend vóór de race leek ook dat niet reëel en besloten we dat ik dan in ieder geval voor een tijd onder de 2.30.00 zou gaan.”
Haas
Haar vierde NN Rotterdam Marathon liep toch wat anders dan gepland. Niels Esmeijer is de vaste haas van Anne. De gangmaker dus, de pacer in atletiekjargon. Wat zijn eigenlijk de belangrijkste eigenschappen van zo’n haas? Luijten: “Uiteraard moet ‘ie snel zijn en dat zo lang mogelijk. Daarnaast was voor mij belangrijk dat hij qua lengte bij mij past: ik ben zelf best wel lang. En dan het belangrijkste, hij moet aanvoelen wat ik nodig heb. Of je niet teveel afhankelijk van een haas wordt? Hmm. Bij de City Pier City loop dacht ik dat ik het wel zonder kon, maar dat ging dus niet. Maar aan de andere kant, waarom zou je het niet doen? Je doet er alles aan om te winnen. Overigens maak ik er alleen bij speciale races gebruik van.”
Ongelukkigerwijs liep Esmeijer de dag vóór de NN Rotterdam Marathon bij een training met Anne tegen een lantaarnpaal op en die botsing kwam stevig aan. Op de zondag startte Esmeijer wel om zijn werk voor Anne te doen, maar na dertig kilometer moest hij alsnog afhaken. Luijten: “Ik had helemaal niet in de gaten dat hij uitstapte! Hij probeerde mij nog bij een mannengroepje dat vóór ons liep te brengen, maar dat lukte niet meer. En dan is het best moeilijk. Niels zorgt er ook altijd voor dat hij bij een drankpost de weg voor mij vrij maakt, want dat is lastig om daar je flesje te pakken. Nu was ik helemaal op mijzelf aangewezen.”
‘Ik ga door’
Uiteindelijk moest Luijten ook haar streven om onder de 2.30.00 te eindigen, opgeven. Zij finishte als beste Nederlandse vrouw als dertiende in een tijd van 2.31.27. De laatste meters op de Coolsingel liep zij high fivend langs de talrijke toeschouwers, hetgeen er een beetje uitzag alsof zij definitief afscheid van de marathon aan het nemen was. Anne Luijten: “Vond je dat? Nee, dat was het niet. Ik dacht toen ik de hoek op kwam ‘de 2.30 is niet meer te halen, ik ben de eerste Nederlandse vrouw, dus laat ik er extra van genieten.’ Natuurlijk, ik ben nu 31 jaar en dan ga je nadenken over het eventueel stichten van een gezin. Maar ik zou het lopen nu zeker nog niet willen opgeven. Naast het feit dat ik het ontzettend leuk vind, ik loop al vanaf mijn tiende, zou ik de routine van het trainen heel erg gaan missen. En ik loop twee keer per dag heerlijk in de natuur, dus ik zal nooit stoppen.”
“We zijn nu alweer aan het plannen. Half september zijn de Wereldkampioenschappen atletiek in Tokio. Ik zou daar graag heen gaan, rond 7 mei hoor ik of mij daarvoor gekwalificeerd heb. En in oktober is de marathon van Amsterdam, kortom nog voldoende uitdagingen. Ik ga door!”
Voor Anne Luijten, werkzaam bij de gemeente Arnhem als Bestuursadviseur Groene Leefomgeving, is het hoogtepunt van haar carrière volstrekt helder: de marathon van Amsterdam in 2023. Daar kwam voor haar alles samen: terwijl niemand daarin geloofde liep zij haar ‘mooiste race ooit’ en kwalificeerde zij zich voor de Olympische Spelen in Parijs 2024. En dat alles onder de ogen van haar vader, die kort daarop overleed.
Lees meer over Anne Luijten, haar prestatie in Parijs en een interview met haar coach: