Het was een bijzondere bijeenkomst, afgelopen zondagmiddag 2 november op Sportcentrum Papendal. In een eigenlijk te kleine zaal leek het of er een reünie gaande was: huggende mannen, die elkaar duidelijk lange tijd niet gezien hadden. En in feite was dat ook zo. Een reünie van helden van weleer. Mannen én vrouwen die in het verleden Nederland aan nationale, Europese, én wereldtitels geholpen hadden. En daar destijds niet altijd de waardering voor kregen die zij verdienden. Hoofdgesprek? De wereldtitel die het Nederlands Karateteam in 1977 uit het hol van de leeuw wist te slepen.
Want zo kun je Tokio, Japan wel noemen. De bakermat van vele oosterse gevechtssporten. Daar wist Nederland, net zoals Anton Geesink op de Olympische Spelen van 1964 dat deed op judogebied, de Wereldtitel Karate voor Landenteams te veroveren. Met een team, dat bestond uit John Reeberg, Otti Roethof, Ludwig Kotzebue, Raymond Snel, Jan Snakenborg én rasechte Arnhemmer Fred Royers. “Ik geloof dat ze toen bij thuiskomst een bloemetje kregen,” zegt William Schuurman van Kickboxing Arnhem, oud-leerling en goede vriend van Fred Royers.
Korfbal
Fred Royers. Eigenlijk staat hij centraal op deze door het platform Totaal Karate Nederland georganiseerde bijeenkomst. Natuurlijk, het was een eerbetoon aan het team uit 1977, waarvan naast Fred Royers John Reeberg en Ludwig Kotzebue aanwezig waren, maar vooral aan de nu 70-jarige Royers. Over het hoe en waarom straks meer. Eerst even terug naar de beginperiode van dit Arnhems fenomeen.
Geboren in de Arnhemse volkswijk Klarendal was de vechtsport in zijn jonge jaren niet zijn eerste keuze. Integendeel: hij was een fanatiek korfballer bij EKCA. Het verhaal gaat dat hij op enig moment zijn jongere broertje op moest halen van judoles bij Sportschool Kreytz, eveneens een illustere naam in de wereld van de oosterse gevechtssporten. Fred, net zeventien, bleef nog even hangen en zag daar een karate les.
Hoogtepunt
En hij was verkocht. Al snel bleek dat hij zeer talentvol in deze sport was en Royers verruilde de toen nog ietwat suffige drie vakken sport voor het snelle karate. En dat bleek een goede keuze te zijn. Op zijn negentiende al werd hij Nederlands Kampioen en in 1975 ging een droom voor hem in vervulling: hij werd opgenomen in de Nationale selectie. Absolute toppers maakten in die tijd deel uit van die selectie en Royers zei in een eerder interview daarover: “Zij stonden echt mijlenver boven mij qua ervaring en techniek! Ik kwam daar als kneusje en ik heb daar op die centrale trainingen, geleid door trainer Rob Zwartjes, pas echt wedstrijd karate en knokken geleerd!”
Royers is vanaf dat moment tot aan 1984 vaste keuze, een periode waarin het Nederlands Team buitengewoon succesvol was. Vele titels werden binnen gehaald, maar als absoluut hoogtepunt geldt tot op de dag van vandaag nog steeds dat Wereldkampioenschap voor Landenteams in Tokio in 1977. Nederland zette zich daarmee definitief op de kaart als vechtsportnatie.
Overstap
Grenzen verleggen is een karaktereigenschap van Fred Royers. En dat bracht hem in een volgende fase van zijn sportcarrière: kickboksen. Daarbij ging hij niet over één nacht ijs en Fred meldde zich aan bij de Arnhemse boksschool Muscular. Onder leiding van de fameuze trainer ‘Baby’ de Voogd kreeg hij als snel de fijne kneepjes van het boksen onder de knie en maakte hij in 1978 definitief de overstap naar het kickboksen.
Daarvoor reisde hij naar Amsterdam, waar hij er in de bekende Mejiro Gym al snel achter kwam dat kickboksen toch wel een andere categorie was. Keiharde trappen, low- en highkicks, knietjes, klemmen, het kwam niet in de buurt van wat hij gewend was bij het karate. Maar Royers zou Royers niet zijn om op basis van een andere hem kenmerkende eigenschap, te weten doorzettingsvermogen, zijn weg te vinden.
En meer dan dat: al snel acteerde hij op hoog niveau in verschillende stijlen als Muay Thai, Karate, Savate, Full Contact, enzovoorts. Hij reist de hele wereld af om zich overal te kunnen meten met andere vechters. 1985 is voor Royers een nieuw hoogtepunt in zijn carrière. In een afgeladen Amsterdamse Jaap Edenhal verovert hij als derde Nederlander ooit de WKA-wereldtitel.
Armbreuk
In 1986 sloeg echter het noodlot toe. Hij brak in dat jaar twee keer zijn arm en tot zijn grote verdriet moest hij besluiten zijn actieve sportcarrière te beëindigen. Hetgeen uiteraard niet betekende dat Royers bij de pakken ging neerzitten. In 1979 had hij Kickboxing Arnhem opgericht en hij kreeg nu meer tijd om zich aan zijn leerlingen te wijden. Daarnaast rolde hij de journalistiek in. Eerst door het schrijven van artikelen voor het vechtsportmagazine Zendokan, maar daarna als tv-producer en verslaggever van vechtsportgala’s. Voor Eurosport versloeg hij jarenlang diverse sportevenementen, waaronder twee Olympische Spelen en hij schreef twee boeken.
Warm
Terug naar dat zaaltje in Papendal. Een eerbetoon dus aan ‘de Drie van 1977’ met extra aandacht voor Fred Royers. Het gaat namelijk niet zo goed met Fred. Hij maakt gebruik van een rolstoel en oogt vermoeid. Zijn geheugen laat hem te vaak in de steek, hij is afhankelijk van zorg. Maar hoewel de bijeenkomst hem zichtbaar veel energie kostte, had hij dit zeer waarschijnlijk ook niet willen missen. Het weerzien met zijn oude makkers, hun warme hugs. De eveneens warme woorden van Totaalkarate ere-voorzitter Herman van der Meulen, die hem uitgebreid toesprak. De aanwezigheid van vele oud-leerlingen en teamgenoten, van zijn zoon Rowan, van oud- Nederlands, Europees en Wereldkampioen kickboksen Krista Fleming. De uitreiking van de oorkonde behorend bij de bevordering tot de zevende dan. Een mooi eerbetoon, passend bij een groot sportman. Want dat is hij, Arnhemmer Fred Royers.
