De KNVB heeft op de laatste dag besloten cassatie in te stellen tegen de uitspraak van het gerechtshof dat de intrekking van de licentie van Vitesse voorlopig heeft geschorst, in afwachting van de bodemprocedure.

Laat dat even inzinken: de bodemprocedure loopt nog. Er is dus nog geen definitief oordeel. Toch kiest de bond ervoor om nu al de hoogste rechter in te schakelen — niet om recht te halen, maar om gezag te behouden. Als men werkelijk vertrouwen had in de eigen zaak, zou men de bodemprocedure rustig laten uitspelen. Maar kennelijk is het risico van een bevestiging van eigen falen groter dan het belang van rust en redelijkheid.

Wat resteert, is een toneelstuk waarin juridische macht belangrijker lijkt dan sportieve of morele verantwoordelijkheid. De KNVB verdedigt hier geen principe van recht, maar het principe dat de KNVB altijd gelijk moet hebben. Het is een pijnlijk contrast: waar Vitesse vecht om te overleven en de rug recht houdt, kiest de bond voor procedureel spierballenvertoon. Cassatie als symboolpolitiek — een manier om te laten zien dat men nog altijd bepaalt wie er mag meedoen, zelfs als dat ten koste gaat van geloofwaardigheid.

Wie echt vertrouwen heeft in zijn eigen besluitvorming, hoeft zich niet vast te klampen aan het laatste redmiddel. Wie dat wél doet, verraadt vooral angst. Angst voor erkenning dat men zelf iets heeft laten vallen.

(Deze opinie verscheen origineel in een LinkedIn-bericht van Jelle Deelen)